Ha, die titel klinkt een beetje hard of niet? Maar daar komt het toch wel een beetje op neer. Dit geld natuurlijk niet voor iedereen. Er zijn wel genoeg mama’s die weten waar ik over praat. Die grijpgrage onbekende mensen met hun grijpgrage vingers.

Ik weet niet waar jouw onbekende handen zijn geweest.

Als kersverse moeder loop je trots met je kindje(s) rond op straat, of ergens. En dan zie en hoor je ze al van ver. Mensen die jouw kindje superschattig vinden. Mijn kleine meid heeft het vaak gehad en nu nog steeds. Met haar poezenoogjes en grote krullen is ze ook wel heel leuk om te zien. Geen probleem hoor ik vind mijn kleine ook superschattig hoor, dus met een opmerking van ‘oh wat ben je leuk’ heb ik totaal geen problemen mee. Juist niet. Maar dan heb je ook wel eens die mensen ertussen die wat moeten zeggen en dat je dan in slow-motion die handen ziet verschijnen richting die lieve wangetjes van je spruit. Niet een keer maar vaak meerdere keren om een lachende reactie te ontlokken. Totaal averechts, vaak heb je dan een verlegen kind als gevolg dat kijkt van maar wie ben je nou eigenlijk? Met ook een mama waarschijnlijk vervuld met afgunst omdat je net met die onbekende vieze vingers haar kind in het gezicht aanraakt. Ik weet niet waar jouw onbekende handen zijn geweest. Nu ben ik niet een persoon die gelijk begint te schreeuwen maar in zo een geval trek ik wel mijn kind naar mij toe en kan ik een rare blik krijgen. Of een kinderwagen die ik dan een stuk naar achter trek. Ik krijg er de kriebels van als iemand die ik niet ken dat doet.

Natuurlijk is het hartstikke liefkozend bedoelt wanneer je een kleintje een aaitje geeft in het gezicht of een kneepje in de wang. Ik vind dat ook totaal niet erg, in tegendeel zelfs. Ik voed mijn kinderen op om sociaal te zijn. Bij vrienden of kennissen is het ook helemaal geen probleem omdat ik ze ken en voor mijn gevoel geen grens overschrijden. Misschien is het ook een cultuur iets of iets van moeders van deze tijd. Bij Surinamers komt het zeker niet vaak voor. Ik heb van mijn moeder meegekregen om handen te wassen voordat je een baby vasthoudt dus het zou niet in mij opkomen om een baby of klein kind dat ik niet ken zomaar in het gezicht aan te raken. Hoe voel jij je hierover? Heb je dit met jouw kind ook of is het voor jou geen probleem?

xDeb.

Ja je leest het helemaal goed. Mijn kinderen luisteren naar ieder woord wat ik zeg en antwoorden met: ja en nee mama. Ze gaan iedere dag op tijd naar bed en eten ‘s avonds gewoon hun bordje leeg. Ja het is allemaal waar, voordat ik daadwerkelijk kinderen kreeg was ik al de perfecte moeder.

Wanneer zij winkels binnenlopen wijken zij geen meter van mijn zijde en lopen geruisloos mee

Toen ik jonger was wilde ik altijd al vroeg kinderen hebben. Met vroeg bedoel ik rond 21 jaar. En mijn kinderen waren perfect maar wat wil je ook met zo een geweldige mama. Zodra mijn kindjes voet buiten de deur zetten was het gehoorzaam handjes vast en vooral niet gaan rennen en schreeuwen op straat. Want nee nee wij zetten mama niet voor schut. Wanneer zij winkels binnenlopen wijken zij geen meter van mijn zijde en lopen geruisloos mee. Alles wat ik kook wordt opgegeten en geen groente is vreemd voor mijn gehoorzame kindjes.  Is het al zeven uur in de avond dan valt hun kin als vanzelf op hun borst en slapen ze de hele nacht door want dat heb ik ze geleerd. Ach ik ben in ieder opzicht de perfecte moeder, ja voordat ik kinderen had.

In werkelijkheid gaat het natuurlijk niet zo vlekkeloos maar daar kom je natuurlijk pas achter wanneer je zelf kinderen hebt. Weet je nog dat je vroeger rottigheid uithaalde en je moeder dat tegen je zei? Het blijkt nog waar ook. In de twee jaar dat mijn dochter op deze aardbodem rondloopt is ze de liefste maar kan ze ook ondeugend zijn. Natuurlijk wil ze in een winkel niet mijn hand vasthouden en haar bord leegeten doet ze ook niet altijd, tenzij er chocolade naast ligt. Op straat wilt ze nog weleens hé! schreeuwen naar willekeurige mensen op straat en stiekem vind ik het hartstikke hilarisch. Wanneer ze in de Albert Heijn liedjes begint te bléren zing ik  zonder schaamte nog het hardst mee. Gaat ze op tijd naar bed? Meestal wel soms niet. Dat kan. Dat hoort erbij denk ik.

In de twee jaar dat ik moeder ben leer ik nog steeds elke dag. Nu zelfs met een tweede erbij leer ik nieuwe dingen die ik voorheen niet eens had kunnen dromen. Laat mensen maar praten over hoe perfect hun kinderen later zullen zijn als die geboren worden. Knik maar gewoon in stilte ja en zeg lachend ‘oke’ zoals mijn moeder altijd deed toen ik dat zei. Ja toen ik nog de perfecte moeder wilde worden.

xDeb.

Afgelopen jaar was er weer een verkiezing van irritantste woord van 2017. Je weet wel woorden die ondertussen je neus uitkomen of waar je je aan doodergert. ‘Me’ en ‘kids’ zijn een paar voorbeelden van woorden die gewonnen hebben. Dit keer zaten er ook een paar bij zoals papadag en genderneutraal. Nu krijg ik van het woord genderneutraal langzamerhand ook een lichte irritatie maar van het woord ‘papadag’ moest ik toch een beetje nadenken. Want waar iedereen het een slechte term vindt ben ik hier een voorstander van.

Wat betreft zorg voor de kinderen staan moeders in mijn ogen toch een beetje op eenzame hoogte.

de papadag zelfst.naamw. (m.) Uitspraak: [‘pɑpadɑx] Verbuigingen: papadag|en (meerv.) dag in de week waarop een vader geen betaald werk doet, maar voor zijn kind(eren) zorgt. Volgens het woordenboek. Niks mis mee zou je zeggen toch? Maar toch hebben heel veel ouders van tegenwoordig problemen met deze term. Want er is toch ook geen mama dag? Voor je kinderen zorgen doe je toch sowieso? Vader ben je iedere dag en niet een speciale dag in de week. Allemaal waar. En toch wil ik die dag hebben hoe je het ook maar noemen wilt. Wat betreft zorg voor de kinderen staan moeders in mijn ogen toch een beetje op eenzame hoogte. Meestal rennen de kinderen naar ons en hebben wij eindverantwoordelijkheid voor de kinderen. Voor ieder wissewasje rennen ze wel naar ons toe, is het zo erg om een dagje in de week zorgeloos wat te gaan doen? Niet dat het zorgeloos is want die kinderen blijven altijd in je hoofd maar dat terzijde. Feit blijft wij hebben het nodig, ik in ieder geval wel en zolang hier in Nederland zwangerschapsverlof voor mannen twee dagen is zal ik blijven pleiten voor een papadag.

x Deb.