#momshaming

Je draagt je kindje negen maanden mee in de buik. Bevalt van je baby. Na een heftige, moeilijke of makkelijke bevalling. Gelijk verliefd op dat kleine hummeltje dat naar je terugkijkt. En het liefst wil je de hele wereld laten zien hoe trots je bent en vooral hoe geweldig en prachtig jouw creatie is. Maar dan stap je een voet buiten de deur met je pasgeboren kind en blijkbaar verstuur je dan ook een open uitnodiging voor: Oordeel.

Je kent het wel. Oordeel. Ik heb er vaak me te maken gehad in mijn leven maar was zo een drie jaar geleden niet voorbereid op het oordeel en kritiek van andere mensen naar jou wanneer je moeder wordt. Soms overduidelijk en soms onbedoeld als een steek onder water. Nu heb ik twee kinderen en raakt het mij allemaal niet meer zo maar een tijd terug als kersverse moeder kon ik er minder goed tegen. Nachten wakker gelegen of ik wel een goede moeder was of dat het moederschap wel voor mij was weggelegd. Het begon met de borstvoeding bij mijn eerste kind. Zij wilde geen borstvoeding, al vanaf het begin niet en het kolven brak mij op. Ik kon niet meer. Dus heb ervoor gekozen om te stoppen met borstvoeding. Ik kreeg vaak genoeg de vraag of ik wel echt mijn best had gedaan om de kleine te laten drinken. Mijn ‘best’ had gedaan? Jazeker. Of ik wat had aan die feedback? Nee. Het gaf mij alleen een slecht gevoel als mensen er weer eens over begonnen. Alsof mijn beslissing om voor mijzelf te zorgen slecht was. Bij mijn tweede kindje precies andersom! Hij is nu tien maanden. Hij krijgt en vraagt! nog steeds borstvoeding bij mij. Als ik een dubbeltje kreeg bij iedere keer dat ik hoor: ‘oh, je geeft nog steeds?’ Dan zou ik zeker nooit meer van mijn leven geldzorgen hebben.

Nu heb ik zoveel dingen al zo vaak gehoord. En eerlijk nu laat ik het een beetje van mezelf afglijden. Je moet nu wel van goeie huize komen om mij nog wat over mijn kinderen te zeggen. Ik schrijf deze blog meer voor de mama’s die deze soms goedbedoelde maar onnodige opmerkingen wel persoonlijk nemen en voor de mensen die nog steeds zulke opmerkingen kunnen maken naar moeders. Want ja ik geef nog steeds borstvoeding en zal dat waarschijnlijk blijven doen totdat hij het niet meer wilt. En nee hij slaapt niet door maar ik geniet van onze momentjes ‘s nachts want straks is hij al groot. Mijn dochter heeft soms een speentje nodig. Ik heb echt geen opmerking in de supermarkt nodig dat ze er te groot voor is. Ik weet dat ze de lengte heeft van een vier-jarige maar ze is twee en soms wilt ze heel graag een speentje. Klaar. Laat mij als moeder mij zorgen maken over haar tanden.  En mijn baby van tien maanden loopt. Maak jij je maar geen zorgen om z’n heupjes want dat doet hij ook niet. Dus thanks maar geen thanks. Let jij op jezelf dan let ik op mijn kinderen.

Wat is het vervelendste wat jij hebt gehoord?

xDeb.