Ik moet zeggen dat ik heel bescheiden begon zo een anderhalf jaar geleden. Een paar rompertjes hier een paar slofjes daar. Want ja Aurora zou nou eenmaal in de winter geboren dus de essentials werden aangeschaft. Genoeg sokjes, handschoentjes een warm skipakje, wat overigens in het begin veel te groot was ook al kocht de kleinste maat beschikbaar. Primark was hiervoor de beste plek voor mij om te shoppen. Vaak genoeg was ik er wel te vinden met mijn grote zwangere buik en keek geirriteerd als iemand te dichtbij kwam. (ja ik weet het geen vreemde in de buurt willen maar wel naar de Primark geen, tegenstellingen) In ieder geval dacht ik altijd dat ik niet teveel kleding zou kopen zoals ik dat altijd voor mijzelf deed. Geen kleding met kaartjes er nog aan zoals in mijn eigen kast en vergeten kledingstukken die stof vergaren. Nee hoor ik zou het anders doen.
Ik wist ook nog niet wat het geslacht zou zijn. Diep van binnen wist ik vanaf het begin al dat het een meisje zou worden maar ik kan niet op oerinstincten afgaan als het gaat om babykleding kopen.
Ik heb altijd gezegd dat ik roze voor een meisje zo vanzelfsprekend vond. Dit was voordat de kleine dreumes geboren was natuurlijk maar ik vond dat er zoveel meer was voor meisjes en dat mensen maar gewoon een beetje innovatief moesten zijn. Toen ik ook erachter kwam dat ik zwanger ben ik meteen aan het shoppen geslagen, daar had ik dus moeten weten waar dit naartoe zou leiden. Laten wij maar zeggen dat het aan de hormonen lag. Ik wist ook nog niet wat het geslacht zou zijn. Diep van binnen wist ik vanaf het begin al dat het een meisje zou worden maar ik kan niet op oerinstincten afgaan als het gaat om babykleding kopen. Dus ik kocht maar ik kocht eerst unisex wat dus mijn plan was voor de hele zwangerschap. bruin, taupe, grijs, wit en zwart. Tuinpakjes, rompers en mutsjes kocht ik allemaal. Maar het bleef nog binnen de perken, natuurlijk want ik was niet zeker wat het werd dus daar zat mijn rem nog op. Tot de gevreesde en langverwachte 20 weken echo. Je kent de horrorverhalen van teleurgestelde ouders waarvan het kindje niet goed lag en helemaal niets te zien was van het geslacht. Dat kan natuurlijk dat je baby op zo een manier ligt dat er bijna niks te zien is op een echo en dan mag je blauwe of roze verf voor de babykamer nog een paar weken blijven staan. Alleen niet deze baby, niet mijn baby. Die dame ratelde maar door over dijbenen en ruggegraatjes die er goed uitzagen maar ik was gefocust op wat er tussen de beentjes hing of niet. Op gegeven moment zag ik het en wist ik dat mijn vermoeden klopte. Toen ze vroeg of wij het geslacht wilden weten zei ik al gelijk van ik zie het al, het wordt een meisje. En toen begon het: de roze koop koorts.
Mijn moeder zei op gegeven: ‘dat kind heeft straks geen lijf om al die kleding te dragen’ ook al had hij een groot zelf voor haar kleindochter gehaald maar dat terzijde. Maar ik vond het fantastisch ik haalde niet eens zoveel in de eerste paar maanden van haar leven. Zij heeft veel van familie en vrienden gehad want ik had geen probleem met tweedehands kleding. Maar op gegeven moment groeide ze daar allemaal uit en moest toch echt weer op pad om dingen te kopen en ik ben eigenlijk nog steeds niet gestopt hoe hard ik ook mijn best doe. Ik kan het niet ontkennen dat ze veel heeft maar het leuke is wel dat ze alles aandoet! Wij hebben geen favorieten aangezien ik alles leuk bij haar vindt staan. Vaak vind ik het ook heerlijk om aparte combinaties te maken. Zo heeft ze nu een witte fluffy trui van oma gehad en daar doe ik dan een blouseje met een printje onder. Ik hou ervan om weer kleding te halen en te krijgen voor haar want alles gaat aan en niks blijft in de kast hangen, zoals ik dat vroeger zelf wel deed. Als ik eerlijk ben, ben ik misschien wel een beetje verslaafd aan kleding. Voor mijzelf en voor haar maar ik schaam mij er niet voor.
X Deb.
