Het is vaak een stille (of niet zo stille) strijd tussen werkende en thuisblijvende moeders. De één heeft het altijd moeilijker dan de ander, vindt iedere partij. Nu ik een tijdje thuiszit kan ik het van beide kanten bekijken. Wie heeft nou gelijk? Wie heeft het zwaarder?
Fulltime werken.
Ik heb zelf altijd fulltime gewerkt. Altijd. Sinds mijn afstuderen kreeg ik een baan aangeboden en ben daar aan de slag gegaan. Ik was wel tevreden daar totdat de economische crisis begon. Dat was in 2009 ofzo voor de wat jongere mensen. Ik was één van de laatste die daar aangenomen was, dus was ik één van de eerste die er weer uit mocht. Daarna ben ik bij een oudere werkgever weer in dienst gegaan en mocht ik daar fulltime werken. Na een paar jaar en inmiddels bij een ander bedrijf werd ik zwanger en beviel ik van mijn eerste kind. Al van tevoren had ik met mijn werkgever afgesproken om een dag minder te werken. Nog wel fulltime maar wel minder. Ik ging van 38 naar 32 per week. Ook na mijn tweede bevalling bleef ik mijn vier dagen aanhouden. Ik wilde graag in de toekomst het liefst drie dagen want ik ben heel eerlijk, het was loeizwaar. Onregelmatige diensten. Veel verantwoordelijkheid. Vaak voordat mijn dag was begonnen was ik al uitgeput. Na een dag hard werken kon ik moeilijk uitrusten want dan heb je nog twee kindjes die je de hele dag hebben gemist. Ik zou het voor niets willen ruilen maar het was zwaar. Toen er opeens nieuws kwam bij ons op het werk. Alle filialen van onze winkel zouden binnen drie maanden sluiten. Terwijl andere mensen verdrietig waren dacht ik deels eindelijk wat rust. Ik was vaak jaloers op moeders die thuis bleven met hun kind. Nu zou ik toch ook eens weten hoe het voelde om alle te hebben met je kind.
Alleen is mijn pauze nu wanneer ze met wat geluk samen een dutje doen
Thuis.
Om mij heen waren mensen aan het solliciteren naar een andere baan en ik kon mij alleen maar bedenken hoelang ik thuis zou blijven om eindelijk eens echt tijd te spenderen met mijn kinderen. Voor het eerst in hun leven zou ik niet hoeven te werken en zou eens eindelijk niet dubbelop moe zijn. Nu ik een aantal weken thuis ben kan ik het bekijken van beide kanten. Natuurlijk weegt drie weken tot nu met je kinderen thuis niet op tegen bijna vier jaar fulltime werken. Maar nu heb ik wel een beter inzicht dan voorheen. Thuisblijven met je kids is gewoon anders. Voor mijn gevoel heb ik de ene fulltime baan ingeruild voor de andere. Alleen is mijn pauze nu wanneer ze met wat geluk samen een dutje doen. Begrijp mij niet verkeerd ik vind het heerlijk. We kunnen doen wat we willen en ze zijn zo blij dat ik nu overal mee naartoe kan. Ik heb sinds ik in mijn huis woon nog nooit zo goed alles kunnen aanpakken. Daar was ik veel te moe voor. De was staat niet meer drie verdiepingen hoog en ik ben nu zelfs mijn kleding aan het Marie Kondo-en. Vermoeiend is het wel nog steeds want wat een energie kost het ook om mijn twee buitenspeelkindjes te entertainen. We hebben iedere speeltuin in de buurt al duizend keer gehad en ze krijgen er nog steeds geen genoeg van.
Thuis vs. Werken?
Ik kan niet zeggen dat het een perse beter is dan het ander. Het is gewoon totaal iets anders. Ik was wel meer uitgeput toen ik nog werkte maar op het werk had ik nul verantwoordelijk qua kids. Ik hoefde alleen de winkelvloer te runnen. Niet nadenken over dat mijn kinderen wel hadden gegeten want die waren bij oma. Eenmaal thuis ben je superblij om je kids te zien maar vaak te moe om nog wat leuks te doen. Als thuismama maak ik ook ‘werk’ dagen van 15 uur en meer maar de verantwoordelijk is nu de hele dag. Dus het een is niet beter of makkelijker dan de ander het is maar hoe je ermee omgaat. Sommige mama’s zouden voor geen goud thuis willen blijven en andere, zoals ik zouden niets liever willen.
Wil jij liever thuisblijven of ga jij liever werken?
XDeb.
Geef een reactie