37 weken: drukte en voorweeën

Mijn kleine, niet zo kleine jongen is inmiddels al tien maanden oud en loopt los. Ik vond nog een onafgemaakt artikel van toen ik net met verlof was. Hier heb ik het over de laatste struggles voordat dan eindelijk je verlof begint. Dit wilde ik graag nog met jullie delen.

Nou week 37, in een zucht ben ik inmiddels alweer thuis aan mijn verlof en hoogzwanger. Voor mijn gevoel is het zo snel gegaan en eigenlijk mijn 37ste update zou moeten zijn is dit pas de eerste. Zo vertel ik vandaag hoe mijn laatste week werk was en begin verlof.

Zwangerschapsverlof

Voor de mensen die niet zo bekend zijn met zwangerschapsverlof zo gaat het een beetje in z’n werk. Je bepaalt als moeder zelf of je zes of vier weken voor de uitgerekende datum met verlof gaat op voorwaarde dat je dit aankan. Als je je zwangerschap gerelateerd gaat ziek melden kan het UWV bepalen dat je verplicht zes weken van tevoren met verlof gaat, voor je gezondheid en vooral dat van je kindje. Allemaal heel logisch. Ik wilde heel graag vier weken van tevoren zodat ik die extra twee weken na de geboorte samen met mijn kindje heb. Dat bleek wat moeilijker dan ik dacht. Ik heb staand/ lopend werk. Dit betekent dat ik acht uur op een dag rondloop en eigenlijk naast mijn pauze geen zit momenten heb. Nu heb ik de laatste werken van mijn zwangerschap wel extra pauze. Gelukkig. Hier maakte ik dan ook gretig gebruik van. Ik wilde zo graag vier van tevoren met verlof gaan om die twee weken aan het einde te hebben. Met een griep die maar niet over ging en pijnlijke onderrug van het staan de halve dag nam ik voorlopig afscheid van mijn collega’s. Eindelijk. Al waggelend naar huis dacht ik eindelijk wat meer rust te hebben. Niets bleek minder waar.

Het bevallingsverhaal van hel zal ik jullie besparen.

Geen rust.

Toen ik thuis was had ik natuurlijk ook nog een blij meisje van bijna twee die ook nog geëntertaind moest. Zij was heel blij dat mama zoveel thuis was maar mama kon niet meer zoveel. Ookal probeerde ik met een gigantische buik nog steeds vol op met haar bezig te zijn omdat ik wist dat dat binnenkort voorlopig voorbij zou zijn. Jammergenoeg begonnen die laatste weken zich ook te vullen met doktersafspraken. Vanwege mijn smalle bekkenbodem moest ik ingeleid worden. Bij mijn eerste kindje kwam zij ter wereld na een schouderdysplasie of ook wel schouderdystocie genoemd. Het is een sjiek woord voor schouders die niet geboren willen worden, oftewel vast zitten. In het ziekenhuis wilden zij dit voorkomen en zo de weeën bij mij opwekken. Zo kwam baby dus anderhalve week eerder. Het bevallingsverhaal van hel zal ik jullie besparen. Ik was al blij dat mijn kindje er was en uiteindelijk gezond was. Na een paar hele enge minuten.

Tot zover had ik dit artikel geschreven. Wanneer ik het lees komt weer naar boven hoe ik mij die periode voelde. Ik was moe, ik had pijn en vroeg mij af wanneer deze zwangerschap nou eindelijk klaar was. Als ik ook naar foto’s kijk van toen heb ik gemengde gevoelens die weer verdwijnen wanneer dat kleine mannetje de kamer komt binnenlopen.

XDeb.