Ze zeggen dat het de beste tijd van je leven is. Zwanger zijn. Nu ben ik het daar niet helemaal mee oneens maar de beste tijd van mijn leven was het ook niet want toen ik erachter kwam dat ik zwanger was wilde ik dat helemaal niet. Totaal niet.
ik was toch echt al zwanger. Maar dit wilde ik niet.
Ongeveer een jaar geleden begon ik mij raar te voelen. Het was allemaal een beetje anders. Ik wist eigenlijk al hoe laat het was maar ik liet mijzelf geloven dat ik een griep had. Ik werd vaker onregelmatig ongesteld dus zo vergezocht was het niet. Totdat die ongesteldheid maar uitbleef. Toen werd het waar. Ik wist het, ik was zwanger. Het eerste wat ik deed nadat ik die test had gedaan was huilen. Want wilde ik dit wel? Ik heb altijd een groot gezin gewild toen ik jonger was. Had je mij vroeger gevraagd hoeveel kinderen ik wilde antwoorde ik volmondig: zoveel ik kan. Maar nu ik daadwerkelijk een kindje had en eindelijk een ritme en routine had gevonden wist ik niet of ik dit allemaal opnieuw kon doen. Het leek onwerkelijk. Maar het was al zover, ik was toch echt al zwanger. Maar dit wilde ik niet. Mijn leven werd net weer een beetje normaal. Ik werd weer een beetje mezelf. En nu dit? Na een bezoek bij de verloskundige ook al 12 weken ver. Net zo ver als bij de eerste toen ik erachter kwam. Het leek alsof het zo moest zijn. Nog eens 8 maanden terug had ik al een miskraam gehad en rond de tijd dat ik weer zwanger werd zou dat kindje dus geboren moeten zijn maar toen ik eenmaal dat kleine eitje op dat scherm zag begon ik langzaam te wennen en warm te worden aan het idee dat ik weer in verwachting was. Aangezien ik nog best aangeslagen was door het nieuws heb ik het niet gelijk met familie gedeeld. Ik had er geen behoefte aan, vooral niet aan de reacties die ik al verwachtte maar na een aantal weken werd ik toch blij. Heel blij zelfs. Ik voelde mij verschrikkelijk door die zwangerschapssymptomen maar ik wilde graag mijn nieuws delen. Dat nieuws werd niet overal evengoed ontvangen moet ik zeggen. Vooral met Aurora die net geen anderhalf was al zwanger van de tweede.
Daarna ging alles in een stroomversnelling. Rond 38 weken werd ik ingeleid in het ziekenhuis omdat de verloskundige een beetje de zorg had dat de baby te groot werd. Na deze zware zwangerschap was ik lang blij dat er een einde aan kwam. De datum was zelfs al bekend. Heerlijk. Ik was alleen niet voorbereid op de horrorbevalling die daarna volgde met een baby die bijna levenloos werd geboren. Maar wat zijn we blij met hem. De bevalling, zwangerschap en alle negatieve gedachtes in het begin zijn weggestopt toen hij geboren werd. Hij is er.
x Deb.
Geef een reactie